Sahifa yuklanmoqda . . .
Asarlar - Sahifamizdan o'zbek va jahon adabiyotining eng sara namunalari o'rin olgan bo'lib, ular sizni tafakkurning cheksiz osmonida parvoz qilmoqqa chorlaydi.
Tundan qo’rqma! Tunni ich! Va mag’rur boq saharga. Singan bo’lsa gar qilich, Aylanur u xanjarga. 1985
Qimirladi tunda u Yuragimning ostida, Qimirladi qo’rquvu Ajib bir talvasada. Go’yo so’ramoq bo’ldi: — Ona, ayt, tinchmi olam?! Yuragim g’amga to’ldi, Shivirladim: — Jim, bolam!
“Uxlanglar, uyg’oning…” – Shivirlar tun aro sham. Dast uyg’onib qarasam Oqib yotibdi qonim… Uyg’onib qarasang-chi, Uyg’otib qarasang-chi… Achchiq ko’zyosh. Qora qon. Qonga bo’yalgan qamchi?
Bepoyon dalada bir botir uxlar, Sochlari chatishib ketgan giyohga. Qay sado botirni yana qaytarar Bu ko’hna, bu soqov, bu kar dunyoga? Mo’ysafid tabiblar girdida halak, Duogo’y kampirlar uni qurshamish. Faqat uyqu aro tepinar yurak, Biroq ko’zlarini ochmas Alpomish.
Kuzni o’yla Qor ketishi bilan kuzni o’yla Kuzni o’yla G’ildiragi loyga botib qolgan aravani Tortolmayotgan otni ayamay qamchilab Kuzni o’yla Beshafqat kuzni o’yla
O’g’lim, bu yer – Bizning yerimiz. O’zimizning yerimiz. Qo’rqmasdan qadam tashla. Yer juda qattiq – Bobolarning qoni qotirgan uni, Momolarning ko’zyoshi qotirgan. O’g’lim, bu yer – O’zimizniki, Hadiksirama, ishongin otangga, Hadeb qarayverma orqangga. Yiqilsang, ko’tarar
Bu kichkina yolg’on olamni Qila olar talotum, ado – O’zin to’qib chiqarganlardan U uzoqroq yashaydi hatto. Uning kuchi shundakim, har bir Yurakka jo bo’lishi mumkin. O’lim bilmas bu yolg’on faqat Yurak bilan o’lishi mumkin…
Beva ayol qalbi – sarg’aygan yaproq. O’tmish yodi – bulut chulg’agan yulduz. O’zbek bolasining rangidir – tuproq, Uchib ketgan qushning bo’m-bo’sh ini – kuz… 1989
Sher ohuni quvib yetar, “Qars” sinadi ohu bo’yni, Ohuning qonin ichib, Ohuning go’shtini yeb Sher ohuga aylanar, Changalzor tomon qochar… Ovchi o’q uzadi: “U-u-u-u-u-u!”
Hirot shahristoni Uzra balqib tong, Shuurga to’lganda chorbog’u-dashtlar, Shahar chetidagi Qadim qabriston Darvozasidan kirdi ikki yosh askar. Yelkalarda miltiq Osilgan edi,
Ko’zimda zulumot… Qip-qizil olov Sochlarimda yonar – o’chirolmayman. Kimdir qulog’imga shivirlar shu tob. “Nima qilib qo’yding? Kechirolmayman…” Birdan xira surat O’zgarib ketar,
Otlar yelar shiddatdan terlab, Yangrar xatar to’la taqalar. Hurkib ko’kka sapchir patirlab, Tun uyqusi – qora qarg’alar. Otlar yelar, tillarang xazon Suvoriylar uzra sochilar. Elas-elas yangraydi azon – Tog’lar uzra osmon ochilar.
Madinada yotibdi Shomil, Madinada yotibdi bedor. Qabr ichidan baqirar: “Kim bor, Uzatsang-chi, qo’lingni, g’ofil!” Arab qumi qabrtoshdagi Yozuvni goh ko’mar, goh ochar. Qabr uzra doira yasab Erk qushlari – burgutlar uchar.
Basyo kitobining varaqlarida Sarg’aygan yaproqlar, alvon yaproqlar, Qadim ibodatgoh… Undan narida Toqqa o’rmalagan daydi so’qmoqlar. Ulardan tepada, Tog’lar boshida Qor bosgan qoyalar oqarib turar. Hassaga suyangan sochi oq darvish Izlab topolmagan olxo’ri gullar.
Tongda jo’nar bozorga Dili to’la alamga, Dili to’la ozorga Hech kimi yo’q bu kampir. Uch-to’rt hovuch qurt yegan Olmasini uyadi Va kechgacha saraton Oftobida kuyadi.
— Nega gulga boqib? Qalbing tig’laysan? — Dilimdan g’am ketdi, Quvonchim toshar… — Bo’lmasa, aytaqol, Nega yig’laysan, Ko’zingdan kurtakdek Bo’rtib ko’zyoshlar?
Derazamning ostida tongda Sayragan qush sizmasmi, ota? YO to’nimga ko’klam, mozorda Yopishgan gul sizmasmi, ota? O’n yildirki dunyoda yo’qsiz Yuragimda qolgan firoqsiz.
Suyaman qadimiy kitob varag’i Sokin shitirlasa sukunat aro… Ularda jo erur o’tmish daragi, Ularda “qora”mas, yozilar “qaro”. Ulardan dashtlarning isi keladi, So’lgan rayhonlarning kelar nafasi. Ular sayroq bulbul yashab, g’am chekib Keyin tashlab ketgan tilla qafasdir.
Qo’shnimning Karlusha ismli zag’izg’oni bor. “Kar-lu-sha” – deb chaqirar Qizcham har kuni tongda Bog’chasiga ketayotganda… Karlusha shaqillab qo’yar qanotlarini yoyib.
Moziyning qushlari Uchib kelarlar, Olisdan kelarlar, Toliqib chanqoq. Meni-da ko’rarlar, Xandon kularlar. Chaqmoqqa qo’narlar – So’nadi chaqmoq.
— Yo’q, — dedim, — yo’q, Chidashim qiyin – Yerda g’am ko’p, yerda ko’p firoq. Uchib ketdim osmonga keyin, Hasratlardan bo’lay deb yiroq. Uchay, dedim, Kuch berar, dedim, Yuragimga samoviy tushlar,
Bilasizmi, ba’zan tunlari sog’inaman sizni judayam… Istayman men shunda: Tun kabi Sizni mahkam bag’rimga bossam. Istayman men: tomchi yosh bo’lib
Mening o’g’lim qo’rqmaydi itdan, Mening o’g’lim qo’rqar fashistdan. Kinodan so’ng yig’laydi hadeb: “Nega otdi kampirni, ayt?” – deb. Savol berar labi burishib, Yig’lar uzoq, yuzi tirishib.
Onam qarib qolgan. Tushida So’zlashadi u otam bilan. Ko’zlaridan oqqan yoshida Men otamning aksin ko’raman. Onam qarib qolgan. Qo’rqaman, Ba’zan azob bo’g’zimni qisar. Ko’zim yumsam uni ko’raman, Shundan yoshga to’ladi ko’zlar.