Sahifa yuklanmoqda . . .
She'rlar - Aziz foydalanuvchi! Agar siz hayotning past-u baland yo'llari aro kezib, dunyoning sho'rishlaridan toliqqan bo'lsangiz, bizga qo'shiling va ko'ngingizni ezgu hislarga oshno eting! Ushbu to'plamdan o'zbek va jahon she'riyatining eng sara namunalari o'rin olgan bo'lib, ular sizni dunyo tashvishlarini bir on bo'lsa-da unutib, tafakkurning cheksiz osmonida parvoz qilmoqqa chorlaydi.
Beva ayol qalbi – sarg’aygan yaproq. O’tmish yodi – bulut chulg’agan yulduz. O’zbek bolasining rangidir – tuproq, Uchib ketgan qushning bo’m-bo’sh ini – kuz… 1989
Sher ohuni quvib yetar, “Qars” sinadi ohu bo’yni, Ohuning qonin ichib, Ohuning go’shtini yeb Sher ohuga aylanar, Changalzor tomon qochar… Ovchi o’q uzadi: “U-u-u-u-u-u!”
Hirot shahristoni Uzra balqib tong, Shuurga to’lganda chorbog’u-dashtlar, Shahar chetidagi Qadim qabriston Darvozasidan kirdi ikki yosh askar. Yelkalarda miltiq Osilgan edi,
Ko’zimda zulumot… Qip-qizil olov Sochlarimda yonar – o’chirolmayman. Kimdir qulog’imga shivirlar shu tob. “Nima qilib qo’yding? Kechirolmayman…” Birdan xira surat O’zgarib ketar,
Otlar yelar shiddatdan terlab, Yangrar xatar to’la taqalar. Hurkib ko’kka sapchir patirlab, Tun uyqusi – qora qarg’alar. Otlar yelar, tillarang xazon Suvoriylar uzra sochilar. Elas-elas yangraydi azon – Tog’lar uzra osmon ochilar.
Madinada yotibdi Shomil, Madinada yotibdi bedor. Qabr ichidan baqirar: “Kim bor, Uzatsang-chi, qo’lingni, g’ofil!” Arab qumi qabrtoshdagi Yozuvni goh ko’mar, goh ochar. Qabr uzra doira yasab Erk qushlari – burgutlar uchar.
Basyo kitobining varaqlarida Sarg’aygan yaproqlar, alvon yaproqlar, Qadim ibodatgoh… Undan narida Toqqa o’rmalagan daydi so’qmoqlar. Ulardan tepada, Tog’lar boshida Qor bosgan qoyalar oqarib turar. Hassaga suyangan sochi oq darvish Izlab topolmagan olxo’ri gullar.
Tongda jo’nar bozorga Dili to’la alamga, Dili to’la ozorga Hech kimi yo’q bu kampir. Uch-to’rt hovuch qurt yegan Olmasini uyadi Va kechgacha saraton Oftobida kuyadi.
— Nega gulga boqib? Qalbing tig’laysan? — Dilimdan g’am ketdi, Quvonchim toshar… — Bo’lmasa, aytaqol, Nega yig’laysan, Ko’zingdan kurtakdek Bo’rtib ko’zyoshlar?
Derazamning ostida tongda Sayragan qush sizmasmi, ota? YO to’nimga ko’klam, mozorda Yopishgan gul sizmasmi, ota? O’n yildirki dunyoda yo’qsiz Yuragimda qolgan firoqsiz.
Suyaman qadimiy kitob varag’i Sokin shitirlasa sukunat aro… Ularda jo erur o’tmish daragi, Ularda “qora”mas, yozilar “qaro”. Ulardan dashtlarning isi keladi, So’lgan rayhonlarning kelar nafasi. Ular sayroq bulbul yashab, g’am chekib Keyin tashlab ketgan tilla qafasdir.
Qo’shnimning Karlusha ismli zag’izg’oni bor. “Kar-lu-sha” – deb chaqirar Qizcham har kuni tongda Bog’chasiga ketayotganda… Karlusha shaqillab qo’yar qanotlarini yoyib.
Moziyning qushlari Uchib kelarlar, Olisdan kelarlar, Toliqib chanqoq. Meni-da ko’rarlar, Xandon kularlar. Chaqmoqqa qo’narlar – So’nadi chaqmoq.
— Yo’q, — dedim, — yo’q, Chidashim qiyin – Yerda g’am ko’p, yerda ko’p firoq. Uchib ketdim osmonga keyin, Hasratlardan bo’lay deb yiroq. Uchay, dedim, Kuch berar, dedim, Yuragimga samoviy tushlar,
Bilasizmi, ba’zan tunlari sog’inaman sizni judayam… Istayman men shunda: Tun kabi Sizni mahkam bag’rimga bossam. Istayman men: tomchi yosh bo’lib
Mening o’g’lim qo’rqmaydi itdan, Mening o’g’lim qo’rqar fashistdan. Kinodan so’ng yig’laydi hadeb: “Nega otdi kampirni, ayt?” – deb. Savol berar labi burishib, Yig’lar uzoq, yuzi tirishib.
Onam qarib qolgan. Tushida So’zlashadi u otam bilan. Ko’zlaridan oqqan yoshida Men otamning aksin ko’raman. Onam qarib qolgan. Qo’rqaman, Ba’zan azob bo’g’zimni qisar. Ko’zim yumsam uni ko’raman, Shundan yoshga to’ladi ko’zlar.
Uni tongga tirab otdilar… U yiqildi, So’ng yana turdi Va yoshgina, Bukri bir askar Qo’ndoq bilan boshiga urdi. U jon berdi… Askarlar esa Shosha-pisha ortga qaytdilar, Sharob ichib mungli qo’shiqni
Yillar o’tib borsa-da, hamon Qo’msab-qo’msab o’qiymiz sizni. Siz bamisli zangori osmon, Biz qo’msaymiz osmonimizni. Olis chag’ir toshli yo’llardan Otda yelib o’tamiz birga, Aylantirib Kumushning oddiy So’zlarini bokira she’rga.
Ona kelib olis qishloqdan O’g’li bilan yashay boshladi Va dasturxon yozilgan choqda Shirmoy nonning chetin tishladi. Yuvib berdi bir bozor kirni, Suvlar quydi so’lgan gullarga.
Bir odam yashardi g’arib, xokisor, Ko’zin yerdan uzmay yashardi… Ammo Har bir odamzotning o’z taqdiri bor: Uni asir etdi bir kuni samo. U qanot yasadi, Dil to’la orzu,
Atlantida cho’kdi. Suv yutdi uni, So’ngdi necha dilning orzu-xayoli. Dengiz ko’pigida ilinib qolib Faqat tirik qoldi bitta chumoli. U jangu-jadalda yelgan kemalar Eshgagiga chiqib zaminga yetdi. Qilichlar qinidan chiqdi va shahar Poyida sovutlar jaranglab ketdi.
Uyg’on qishning xira tongida Va entikib quloq tut – So’nggi bo’ri uvillar tongda. Qo’rqma. Qo’rqma. Qorong’i yo’lga – Bo’ri ulishidek bu uzun yo’lga Otlan. Sadoqatli miltiqni olma. Qo’rqma. Qo’rqma.
Nega shoir bo’lding? – deyman men, — Nega yalpiz tushimga kirdi? …Qo’shnim o’g’li, mening tengdoshim Mirshablikka o’qishga kirdi… — Nega shoir bo’ldim? – deyman, oh… Cho’ntak quruq, kelajak – jumboq. Mirshab qo’shnim yangi uy soldi, Sotib oldi qishloqdan chorbog’.