Bir sukut yashardi olamda,
Mahkam tutib quloqlarini.
U asrardi hamma tuyg’udan
Nurga tashna qaroqlarini.
Eshitmasdi hech bir tovushni,
Dunyo go’yo ovozsiz surat.
Tashqarida qorni gul bilan
Bezar edi o’yinqaroq mart.
Shamol tinmay cholg’usidan mung
Taratardi telba bog’larga.
Sukut hamon begona edi
O’zi dalli, ruhi sog’larga...
Mazkur tuyuq "yolin" so'zi tajnisi asosiga qurilgan bo'lib, undan quyidagi ma'no anglashiladi: "Ishq o'tidan borliqqa taralgan uchqunlar mening bor-yo'g'imni yondirib, kulga aylantirdi. Endi, ey ko'nglim, himmat otining yolini mahkam ushlab, yor izidan bor va undan karam so'rab, yalinib-yolborgin".
Ushbu g'azalda atrofidagi insonlarning nokomilligidan iztirob chekayotgan, shu bilan birga o’zida ezgu fazilatlarni shakllantirishga urinayotgan orif shaxs kayfiyati ifoda etilgan. G’azalning lirik qahramoni topgan oshnolar, orttirgan do’stlar sinovdan o’tolmaganlar, ishonchni oqlolmaganlar. Chunki bundaylar davlatiga qarab do’stlik ixtiyor etgan kimsalardir.
