Sukut haqida ertak

Bir sukut yashardi olamda,
Mahkam tutib quloqlarini.
U asrardi hamma tuyg’udan
Nurga tashna qaroqlarini.

Eshitmasdi hech bir tovushni,
Dunyo go’yo ovozsiz surat.
Tashqarida qorni gul bilan
Bezar edi o’yinqaroq mart.

Shamol tinmay cholg’usidan mung
Taratardi telba bog’larga.
Sukut hamon begona edi
O’zi dalli, ruhi sog’larga.

Maysa titrar, yaproqlaridan
Yerga shabnam tomadi tim-tim.
Zamin ko’kka shivirlar asta:
«Yomg’iringni juda sog’indim…»

Tomchilarga to’ladi toqat
Va ohista yomg’irga do’nar.
Yomg’irsevmas qushlar yig’ilib,
Sukutning juft kiftiga qo’nar.

Shunda sabr ketadi yonib,
Sukut qulog’ini ochadi.
Chug’ur-chug’ur so’zlashgan qushlar
Sekin ini tomon qochadi.

Olazarak tinglar olamni,
Yo’q bo’lsa-da tilda talaffuz.
Sukut og’ir qadamda turib,
Tomchilarga tutaverdi yuz.

Va so’qmoqqa burdi yo’lini,
Ketaverdi uyini tashlab.
Yo’lda uchrar har tovush uning
Borar edi ko’zini yoshlab.

Qadamlari bosilgan sayin,
Kichrayardi nozik jussasi.
Unga ko’plik qildi,chamamda,
Tor dunyoning keng-keng g’ussasi.

Bir eshikka bosdi yuzini,
Shivirladi:»Yetdim. Ming shukr!»
Va ko’ksidan to’kilib tushdi
Bitta gapga sig’gan qatim nur.

Nur shamolga qo’lini berib,
Ichkariga kirdi xotirjam.
Bir yel esdi qiz qulog’ida:
«Seni juda-juda sevaman!…»