Doim yonma-yonmiz, hamroh kimdirga,
Kunning tonglarida, kechalarida.
Shahar yo‘llarini to‘ldirib birga,
Yolg‘izmiz umrimiz ko‘chalarida.
Gavjum bozorlarda, hiyobonlarda,
Tirband yo‘laklarda yonma-yon yurib.
Ulkan daryo kabi shovqin-suronda,
Qaylarga oqamiz turtib-turtinib.
Havo qorishtirar nafasimizni,
Izimizni yaqin qiladi tuproq...
Ushbu g'azalda atrofidagi insonlarning nokomilligidan iztirob chekayotgan, shu bilan birga o’zida ezgu fazilatlarni shakllantirishga urinayotgan orif shaxs kayfiyati ifoda etilgan. G’azalning lirik qahramoni topgan oshnolar, orttirgan do’stlar sinovdan o’tolmaganlar, ishonchni oqlolmaganlar. Chunki bundaylar davlatiga qarab do’stlik ixtiyor etgan kimsalardir.
