Olisdagi mahmadana, eski olchoq,
Menga qadam tashlamoqni o‘rgatmagin!
O‘zingga boq, keyin mayli nog‘ora qoq,
Menga qanday yashamoqni o‘rgatmagin!
Tinchlikni deb yurak bag‘ri kuyik el bu,
Yaratganning qoshida eng suyuk el bu!
O‘tmishi ham, ertasi ham buyuk el bu,
Menga qanday yashamoqni o‘rgatmagin!
Navbahor-erta ko‘klam, borliqning endigina uyg‘ona boshlagan payti. Tabiatning shu palladagi ko‘rinishi shoirni hayajonga soladi, u poetik so‘z yordamida ko‘klamning tarovatli manzarasini chizadi. Lekin shoir uchun atrof go‘zalligining o‘zi kifoya emas. U shunday damlarda yaqin kishilar bilan bo‘lgisi keladi…
