G’azalda olamning ilohiy mohiyati va buni anglagan inson zavq-u shavqi, qalb
sururi ifodalangan. Hududsiz bu olam Yakka-yu yagona Allohning tajalliy nuri
bilan barhayot, munavvar va jozibali. Shukrki, shu qudrat barcha jismlarni bir-biri
bilan vobasta etadi, ulug’ muntazamlikda saqlaydi, barqaror va poydor etadi.
Ushbu nurning Quyosh ko’rinishida beqiyos ne’mat bo’lib, har sahar porlashi,
barcha jonzotlar, jumladan, Inson qalbini shodlikka limmo-lim etishi ayon
haqiqat…
Dunyo shunday qurilganki, unga kelgan odam gunoh qilmasligi mumkin emas. Ikkinchi tomondan, inson degan mavjudotga shunday tabiat berilganki, uning gunoh qilmasdan yashashi mumkin emas. Dunyoning loyi borligi va shoirning unga kelib, bilmay «bota qolishi» shundan. Inson ko’pincha o’z ixtiyoriga zid yashaydi. Ushbu g'azalda ham shoirning ishqi tavsifi barobarida dunyoning ishlari, jumladan, tirikchilik tashvishlari, tan va ruhning rohat-farog’atga moyilligi, bularning esa oxir-oqibatda «ishq»iga xalaqit berishi kabi masalalar ko’tariladi.
