Dunyo yuzga niqobin tutib
Ko’zimizni boylar ekan-da-
Men ukam deb opichgan umrim
Ulg’aymoqda ikki yelkamda.
Bahor kelsa, sochpopuk taqib,
Sumalakka izlardim toshlar.
Menga popuk bergan majnuntol
Endi g’amdan ertaklar boshlar.
Omonlig-u esonlik tilab,
Buvam duo qilardi uzoq.
Ona, nega yuzingiz so’lg’in,
Ota, nechun qo’lingiz qadoq?..
O‘zbek xalqi dunyodagi eng qadimgi xalqlardan biri sanaladi. Va bu xalq tarixda misli ko‘rilmagan hodisalarni boshdan kechirgan. Xalqimiz bamisli samandardek barcha sinovlardan omon chiqdi, sharaf bilan chiqdi. Guruch kurmaksiz bo‘lmaganidek, yov kelganda o‘zini chetga olgan, joni shirinlik qilib sha’nidan kechgan, hatto do‘stlarini sotgan kimsalarni ham, afsuski, tarix yoddan chiqarmaydi. Ularning kirdikorlari tufayli yurtning «ado bo‘lmas armonlari, toshlarni yig‘latgan dostonlari» paydo bo‘ldi...
