Shoir

O, ona-tabiat, ma’yus onajon.

Sirli bu zavq aro sirqiraydir tan,

Oxiri o‘ldirar meni hayajon,

Boisi ne, aytolmasman daf'atan.

O, ona-tabiat, o‘ylayman seni,

Tinglayman olamning shivirin takror.

Bandi maskaniga chorlaydi meni

Kibor cho‘qqilarda muzlagan bahor.

Mungli tovushiga osurman quloq,

Dovdir majnunona xayolga asir...

Varaqlar ustida mixlandi nigoh,

Yong‘in changalida turibman axir.

Bir she’r qarshisida turaverdim lol,

Bir she’r qarshisida telba, devona —

Munkayib qiroat qilayotgan chol

Umrini boshqatdan boshladi yana.

Shoir shuning uchun tuzarmi devon,

Yo‘qsa bu parishon tizmalar nechun?

Kimni shoir deya tan olar jahon,

Biz kimni shoir deb ataymiz bugun?

Kimdir ul jafokash shu xilqat aro

Hamnishin tutingan qora qalamga.

Kimdir ul, g‘amguzar va motamsaro,

Fikr sochayotgan olamga?

Kimdir ul, ermak deb kuylarmi nahot,

Soxta ehtiroslar chulg‘armi uni?

Yo‘q!... Yo‘q, yaralmadi u bilgan hayot,

Hali tug‘ilmadi shoirning kuni.

Hali qaylardadir jang borar yovuz,

Mas’um go‘daklarning shami o‘chmoqda.

Musiqor emas-ku temir yalmog‘iz

Mushtarak osmonda uchmoqda.

Ne ellar, vatanlar gulxanda yonib,

Shoir ko‘z o‘ngidan o‘tadi bir-bir.

Barchaning dardini o‘ziga olib,

Majnun bo‘lib yurar shuning-chun shoir.

Hali bo‘g‘izlarda bo‘g‘ilar nafas,

Eski yaralardan chak-chak tomar qon.

Shoirni kuylatgan tabiat emas,

Shoirni kuylatgan Hazrati Inson.

Tikkandir jonini Vataniga u

Bu so‘z qarshisida titrama ey jon,

Yuzma-yuz kelgandek go‘yo o‘t va suv,

Yuzma-yuz keladir shoir va zamon.

Buyuk e’tiqoddir bu dahr aro yo‘l,

Buyuk e’tiqoddir muborak ilhom.

Shoir yuragida ochilmagan gul,

Shoir yuragida sobit intiqom.

1970