Ayol

Yigitlar maktubin bitganda qondan,

Kelinlar firoqdan chekkanda yohu,

Uning ham panohi qaytmadi jangdan,

O‘n to‘qqiz yoshida beva qoldi u.

Sevgidan yetim-u umrdan yarim,

Qurigan ko‘ksida yolg‘iz belanchak.

Abadiy firoqni, hayhot, do‘stlarim,

Abadiy visol deb bildi kelinchak.

Qaqragan lablarda olovli nafas,

Kechalar kechmishin ayladi ko‘mir.

Parishon sochlari yor ko‘ksi emas,

Muzdayin bolishda qoldi bir umr.

Yillar ham o‘tdilar, hamon u yolg‘iz,

Mung‘ayib termular botguvchi kunga.

Ey nomard tabiat, bormi senda his,

Qaytadan baxt bersang bo‘lmasmi unga?!

Nahot ishq qismati buncha berahm,

Bunchalar buyuksan vafo shevasi.

Sengadir hurmatim, senga sharafi

Qahramon jangchining sodiq bevasi.

Siz-chi ey, sadoqat satridan nolib,

Nadomat komida qolganlar, ayting.

O‘zini ming bitta bozordan olib,

Ming bitta bozorga solganlar, ayting.

Shu cho‘lpon ko‘zlarning buyuk hurmati,

Shu aqiq lablarning rost so‘zi deya,

So‘ylang-chi, vafoning nadir

Ba’zida tirnoqlar bezagi uchun

Sahardan shomgacha qilursiz toqat.

Biroq yoringizni kutgali nechun

Topilmas tirnoqcha sabr-u qanoat.

Nazokat paytimas, yaqinroq keling,

Buyuk zot qoshida aylangiz salom.

Shu sodiq bevaga sajdalar qiling,

Shu sodiq bevaga aylang ehtirom.

Hatto zeb-ziynatni yulqib ziyoda,

Haykal ham qo‘yingiz bamisli xayol.

Shundaylar bo‘lmasa agar dunyoda,

Bu qadar muhtaram bo‘lmasdi ayol.

1965