Yashaysan  oshkora, yashaysan pinhon...

Yashaysan  oshkora, yashaysan pinhon, 
Qaysidir burchida ona zaminning. 
Yuragim siqildi ho‘rsinishingdan, 
Uzoqdagi odam – yaqinim mening.
 
Ko‘kka uchayotgan, gumburlayotgan 
Radiaktiv qushlarning xavfi ostida. 
O‘rmonlari yonib, suvlari qurib, 
Keksayib boryotgan yerning ustida. 

Asriy muzliklarning keng yelkasiga
Oftob tig‘larini qattiqroq sanchib. 
Kulrang bulutlarning ko‘langasida 
Qaylardan chekinib, qaylarga qochib.
Yillarni tush ko‘rib kechamiz umr. 

Uzoqdagi odam – yaqinim mening, 
Farzanding yodingga tushdimi shu chog‘. 
Balki qachonlardir qabrga qo‘ygan 
Onang xayolingga keldimi, ey voh. 

Uzoqdagi odam – yaqinim mening, 
Meni ham cho‘chitar hamma-hammasi. 
Mening ham yodimga tushar daf'atan, 
Onajon zaminning og‘ir nafasi. 

Ona, onajonim, yulduzim mening, 
Buncha shoshilasan, buncha jonsarak. 
Seni sevmoqlikka, qayg‘urmoqlikka, 
Balki, ozlik qilar shu bitta yurak. 

Ona, onajonim, yulduzim mening, 
Nahot, umiding yo‘q farzandlaringdan?! 
Axir shiorlarga yozib qo‘ygan-ku 
Inson degan nomni katta harf bilan!