Sahifa yuklanmoqda . . .
Ko‘zlarim pirpirab,
Qovog‘im uchib,
O‘ychan borar edim tashlab ko‘z qirim.
So‘nggi o‘rindiqda bir-birin quchib,
Tinglab borar edi ular bir-birin.
Eshitib bo‘lmasdi ular so‘zini,
Yigitcha qalbidan yonib so‘ylardi.
Qiz ham yigitga tikib ko‘zini,
Balki o‘ylar edi,
Balki kuylardi…
Tramvay iz bilan imillab borar,
Gohida bekatda “uh” tortar xasta.
Kimlardir vagonga hovliqib kirar,
Kimdir tushib ketar shalvirab asta.
Yuragim aqlimdan bir savol so‘rar,
Xayollar boshimni chulg‘ab oladi.
Bilmayman:
Yigitcha qaygacha borar?
Bilmayman:
Qiz qayda tushib qoladi?..
1976
Amirqul Po‘lkan kamtar, kamso‘z, lekin ishonchli do‘stlari davrasida dilkash, tafakkuri teran shoir edi. U bilan do‘stona munosabatlarimiz bor edi. U „Sharq Yulduzi“ining she’riyat bo‘limida, men esa yozuvchilar uyushmasida she’riyat bo‘yicha adabiy maslahatchi bo‘lib ishlardim. Uning she’rlari quyma shaklda, misralari me’yoriga etkazilgan bo‘lar, quruq maqtovni yoqtirmas, tez qizarib ketguvchi edi (Shoir Yodgor Obid xotiralaridan).