Sahifa yuklanmoqda . . .
Tong, she’rimga nafosating ato qil deb qistayman,
Go‘zallikda u tengsizdir, suluv qizga o‘xshagan.
Yog‘du to‘la siynasidan bo‘sa olmoq istayman,
U – ilhomdir, tutqich bermay oq qog‘ozga tushmagan.
Zuhro hamon yonib turar, go‘yo tongning mehmoni,
Hali zamon injulardan osmon osti oqarar.
Yumushlarga shoshiladi so‘lim qishloq dehqoni,
Shirin o‘ylar girdobida aylanaman beqaror.
Tong otadi, tunda ko‘rgan tushlaringni o‘ylaysan,
Shu quyoshga umr tila, nurga to‘lsin hamma yoq.
Xayolimda malakkinam, sen shu tongga o‘xshaysan,
Oqshomlar ham juda sozu, ammo tonglar yaxshiroq…
1968
Amirqul Po‘lkan kamtar, kamso‘z, lekin ishonchli do‘stlari davrasida dilkash, tafakkuri teran shoir edi. U bilan do‘stona munosabatlarimiz bor edi. U „Sharq Yulduzi“ining she’riyat bo‘limida, men esa yozuvchilar uyushmasida she’riyat bo‘yicha adabiy maslahatchi bo‘lib ishlardim. Uning she’rlari quyma shaklda, misralari me’yoriga etkazilgan bo‘lar, quruq maqtovni yoqtirmas, tez qizarib ketguvchi edi (Shoir Yodgor Obid xotiralaridan).