Ona qandoq o‘yin boshlab qo‘ydim men...

Ona qandoq o‘yin boshlab qo‘ydim men,

Qandoq savdolarga boshimni berdim.

Qandoq sahrolarda yurgandim ona,

Qirq yil tovonimdan tikanlar terdim.

Hayot egib borar mag‘rur boshimni,

Boqsam yuragimda mislsiz dog‘lar.

Lekin havasimni keltirar mudom,

Birovga suyanmay yuksalgan tog‘lar.

Men axir tuproqdan kuch olgan qizman,

Tuproqning ichida qotgan suyagim.

Onajon, bu o‘xshash qismatni qara,

Otamning qo‘lidek qadoq yuragim.

Hamon bolaligim chorlaydi meni,

Hamon turnalarga kelar havasim.

Men mudom go‘dakka o‘xshayman ona,

Oyning yog‘dusiga o‘xshar nafasim.

Hanuz maysalarning boshini silab,

Shivirlab aytaman: Nurdek tozaman.

Mudom kapalakka egizdir ruhim,

Hamon yaproqlarga she’rlar yozaman.

Biroq qandoq o‘yin boshlab qo‘ydim men.

Bu qandoq janggohdir yeyar ruhimni.

Har tongki ortimga qarab aytaman,

Men bu olovlardan omon chiqdimmi?

Tobora ruhimni ezar bir azob,

Har lahza ruhimda chaqmoqda chaqin.

Bo‘g‘zimga qadalib kelmoqda bir oh.

Tobora boshimga qilichlar yaqin,

Onajon, men bir kun osmon bo‘laman,

Sen ishon ruhimda gullaydi bog‘lar.

Axir, havasimni keltirar mudom,

Hech kimga suyanmay yuksalgan tog‘lar.