Mish-mish

Mayda mish-mishlardan zirqirar tovon,

Unganmiz-ku asli bitta tuproqdan.

U kuni she’rimni tinglab, bir nodon

Meni maqtab qo`ydi: falon qishloqdan.

Shu bir so`zdan tuygan huzurin ko`rsangiz,

Go`yo oyni uzib olgan bu odam.

Bundaylar uchrasa, yurtin so`rsangiz,

Mahallasin aytar Afrikada ham.

Ayting, xafa bo`lay men yana kimdan?

Birov davlat qurar, birov uy tiklar.

Asli bir xalqligin bilar-u, zimdan

Nechun, bir-birovin ko`rolmas ular.

Bitta dayr arodan bir tushgan kema,

Bir qirg`oq yer, bir kun suzishdan tolsang.

Birodar, bunchalar gerdayding, nahot,

“O`zgani sher bilgan”, naqlin bilmasang?

Bo`lingan bo`lisning o`chgay chirog`i,

Ortga bir qayriling, mingta qiyos-ku.

To`pga tutgan kuni Toshkentni yog`iy,

Amir Nodirani so`ygani rost-ku…

Ungan joyimga-ku, qullug`im bisyor,

Sog`inch to`la dilim aylar ming faxr.

Ammo boshim silar bitta Vatan bor,

Men ham uning bitta o`g`liman, axir.

O`yim uzaymoqda ulg`aygan sarim,

Kengroq bo`lsak, deyman bu keng dunyoda.

Farg`onada bo`lsa yarim jigarim,

Jigarimning yarmi Surxondaryoda.

Baxmal bo`lagiga munchoq qadalgan,

Bir oltin beshikda o`sgan o`zbekmiz.

Bir paytlar Jayhun, Sayxun atalgan

Ikki qosh ostida bir juft ko`zdekmiz…

Mayda mish-mishlardan bitta bezgan — men,

Zanglagan hanjardek o`tdi u jondan,

Tanihib qo`yaylik: she’rni yozgan men —

Muhammad Yusufman

O`ZBEKISTONdan.