Koshg'ariy

I

Olis-olislarda, ko’k yorug’ida
Tovlangan adirda surgancha xayol,
Osmonu zaminning o’rtalig’ida
Chol turar – soqolin qo’mitar shamol.

U daftarning oppoq varag’i kabi
Moviyrang samoni tekislab, shaylab,
Qalamni olovga botirib olib
“Quyosh” degan so’zni bitar avaylab.

Shunda daryolarda to’lib suv oqar,
Qirlarga tomchilar gullar quyoshdan.
Ufqlarga qarab chopar so’qmoqlar,
Maysalar sakrashib o’tadi toshdan.

II

Olis-olislarda, yillar qa’rida
So’zlarni uyg’otar o’ychan ko’zli chol.
Quyoshning tafti bor yurak qo’rida,
So’zlarning changidan oqargan soqol.

Chol bilar, so’zlar – bu xalqning yuragi,
Xalq o’lmas – so’zini o’ldirolmasang.
So’zlarda tirikdir – xalqning tilagi,
So’zlarda tirikdir qadimiy ohang.

Xira ko’zin uzmay oppoq varoqdan
Bitarkan eng oddiy ulug’ so’zlarni,
U so’zlarni emas, zabun bo’lmoqdan
Aslida qutqarib qoldi bizlarni…

1983