Sahifa yuklanmoqda . . .
Ro‘paramda yuksak qoya,
Chiqmoqqa yo‘q pillapoya.
Yuqmasin deb sha’nimga gard,
Mening o‘zim chiqmog‘im shart.
Qo‘lda arqon, cho‘kich bilan,
Jinddakina o‘kinch bilan,
“Yo nasib deb yorning labi”,
Ishga tushdim Farhod kabi.
Qishda qoru yozda yomg‘ir,
Qoya uzra shamol izg‘ir.
Ko‘zlarimga urilgay do‘l,
Men o‘zimga ochgayman yo‘l.
Qo‘lda cho‘kich urmoqdaman,
O‘z yo‘limdan bormoqdaman.
Chiqmoqdaman bosib bir-bir,
Qordek yog‘ib turar taqdir.
1976
Amirqul Po‘lkan kamtar, kamso‘z, lekin ishonchli do‘stlari davrasida dilkash, tafakkuri teran shoir edi. U bilan do‘stona munosabatlarimiz bor edi. U „Sharq Yulduzi“ining she’riyat bo‘limida, men esa yozuvchilar uyushmasida she’riyat bo‘yicha adabiy maslahatchi bo‘lib ishlardim. Uning she’rlari quyma shaklda, misralari me’yoriga etkazilgan bo‘lar, quruq maqtovni yoqtirmas, tez qizarib ketguvchi edi (Shoir Yodgor Obid xotiralaridan).