Sahifa yuklanmoqda . . .
Rahm etib, ey do‘stlar, majruh ko‘ksumni yoring,
Qo‘l yolang aylab solib, har yon ichimni axtoring.
Uchrasa yuzi qora ko‘nglum tutub, tortub, uzub,
O‘tqa solib o‘rtabon, jonimni andin qutqoring.
Kelgan ersa choklik ko‘ksum tikib, voqif bo‘lub,
Kelsa bu jonib, sinonlar birla sanchib qaytoring.
Chun o‘larmen – yorni istang, boshimg'a kelmasa,
Bosh yolang aylab, qo‘yub tufrog‘ uza yuz, yolboring.
Kelsa ayturda oshuqmangkim, farahdin o‘lmayin,
Nuktadonlig' birla ul so‘zni qoshimda o‘tkoring.
Boshima yetsa, chu o‘lgumdir necha faryod etib,
Bir nafas tengri uchun har qaysingiz bir yon boring.
Gar muyassar bo‘lmasa bu ish, Navoiy xastani,
Qo‘ldabon yo sudrabon mayxona sari boshqoring.
(1441-1501) Hazrati Alisher Navoiy ijodi turkiy adabiyotning eng yuksak cho’qqisidir. Chunki hech kim unga qadar bu tilda bunchalik «ko’p va xo’b» (Bobur) yozmagan edi. Aytish mumkinki, undan keyingi salkam olti yuz yil ichida ham hech kim u kabi ko’p va yaxshi yozolgani yo’q. Navoiy barcha turkiy xalqlarning eng buyuk shoiridir. U o’zini «Xitodin to Xuroson»gacha yoyilgan turkiy «qavm»larning shoiri, deb bildi. Ularni bir adabiy til bayrog’i ostida birlashtirdi -«yakqalam» qildi. Buyuk shoir Xurosonda, uning poytaxti Hirotda yashab ijod etdi.