Sahifa yuklanmoqda . . .
O, bu kecha ajoyib oqshom,
Asir etar oyning jamoli.
Men xursandman, sarhushman bu dam,
Esib turar bahor shamoli.
Sayr etaman xiyobon uzra,
Qalbimda bir ismsiz qo‘shiq.
G‘ildirakdek aylanar kurra,
Uchgim kelar dunyolar oshib.
Chiroqlardan qamashar ko‘zlar,
Yaproqlarda shu’lalar qat-qat,
Oqshom o‘zi bir ertak so‘zlar,
Ishq va baxtdan so‘zlar u faqat.
Sevishganlar ko‘nglini yozar,
Ishq olami naqadar ko‘rkam!
To‘p-to‘p yulduz samoda kezar,
Xiyobonda kezaman men ham.
Tongda birpas tin olar kuylar,
Allaqayda jaranglaydi jom…
So‘ng quyoshga ko‘milar o‘ylar,
O‘zga yurtga jo‘naydi oqshom.
1968
Amirqul Po‘lkan kamtar, kamso‘z, lekin ishonchli do‘stlari davrasida dilkash, tafakkuri teran shoir edi. U bilan do‘stona munosabatlarimiz bor edi. U „Sharq Yulduzi“ining she’riyat bo‘limida, men esa yozuvchilar uyushmasida she’riyat bo‘yicha adabiy maslahatchi bo‘lib ishlardim. Uning she’rlari quyma shaklda, misralari me’yoriga etkazilgan bo‘lar, quruq maqtovni yoqtirmas, tez qizarib ketguvchi edi (Shoir Yodgor Obid xotiralaridan).