Sahifa yuklanmoqda . . .
Ko‘nglum o‘rtansun agar g‘ayringg‘a parvo aylasa,
Har ko‘ngul hamkim sening vasling tamanno aylasa.
O‘zgalar husnin tamosho aylasam chiqsun ko‘zim,
O‘z bir ko‘z hamki husnungni tamosho aylasa.
G‘ayr zikrin oshkora qilsa lol o‘lsun tilim,
Qaysi bir til hamki zikring oshkoro aylasa.
Rashkdin jonimg‘a har nargis ko‘zi bir shu’ladur,
Bog‘ aro nogah xirom ul sarvi ra’no aylasa.
Yo‘q og‘izdin nukta aytur mahvashimdek bo‘lmag‘ay,
Gar quyosh har zarrasidin bir Masiho aylasa.
Ofiyat jonimg‘a yetti, ey xush, ul mug‘kim, meni,
Bir qadah birla zarobat ichra rasvo aylasa.
Kelturung daf’i jununimg‘a parixon, yo‘q tabib,
Kim ul ansabdur ul pari har kimni shaydo aylasa.
Subhdek bir damda gardun qo‘ymag‘ay osorini,
Nogah ahli sidq ko‘ngli mehrin ifsho aylasa.
Dahr sho‘xig‘a, Navoiy, sayd bo‘lma nechakim,
Kim uzori uzra tun zulfin mutarro aylasa.
(1441-1501) Hazrati Alisher Navoiy ijodi turkiy adabiyotning eng yuksak cho’qqisidir. Chunki hech kim unga qadar bu tilda bunchalik «ko’p va xo’b» (Bobur) yozmagan edi. Aytish mumkinki, undan keyingi salkam olti yuz yil ichida ham hech kim u kabi ko’p va yaxshi yozolgani yo’q. Navoiy barcha turkiy xalqlarning eng buyuk shoiridir. U o’zini «Xitodin to Xuroson»gacha yoyilgan turkiy «qavm»larning shoiri, deb bildi. Ularni bir adabiy til bayrog’i ostida birlashtirdi -«yakqalam» qildi. Buyuk shoir Xurosonda, uning poytaxti Hirotda yashab ijod etdi.